Het Rode Kruis Bloesemtochtgevoel

Alle afstanden heb ik gelopen. In het begin (1993) liep ik met een paar wandelmaatjes naar Asperen, dat was 40 km.  Om op tijd terug te zijn in Geldermalsen moest je flink doorlopen.Onderweg was er veel te zien en te beleven, leuk hoor, maar ik had echt geen tijd om naar de muzikanten te luisteren.

Na een aantal jaren de 25 km. geprobeerd, dat was veel beter. Een leuke dagafstand met voldoende tijd om pauzes te nemen bij de muzikale prestaties van de verschilllende fanfare en harmonie orkesten.

Er was ook een jaar dat ik niet goed in m'n vel zat. Ook in dat jaar liep ik de bloesemtocht. Ik liep toe 8 km. en dat was een hele prestatie. Misschien was die prestatie wel een van de belangrijkste. Het was 'maar' 8 kilometer, maar het voelde als 80 km. Er leek geen einde aan te komen.

Waarom geeft dat wandelen mij zo'n goed gevoel? Het heeft te maken met de lichamelijke inspanning, met het feit dat je het in de buitenlucht kunt doen.Ik wordt echt blij van een flinke wandeling,liefst in de natuur en op onverharde wegen. Het is ook heel makkelijk om al lopend een gesprek met iemand aan te gaan.

Terug bij de veiling zie je dan al die andere mensen die ook de hele dag gewandeld hebben. Dan voel ik me heel erg blij, een soort van solidariteit met al die andere wandelaars. Zo'n gevoel als op een festival,waar iedereen uit volle borst mee staat te zingen. Het gevoel wat je hebt in een bomvol stadion en jou club wint. Of op 4 mei als we met z'n allen herdenken. Zoiets is voor mij het rodekruis bloesemtocht gevoel.

Alice Wellner

alice@wllnr. nl